به که باید دل بست؟ 

به که شاید دل بست؟ 

سینه ها جای محبت٬همه از کینه پر است... 

هیچکس نیست که فریاد پر از مهر تو را 

گرم٬پاسخ گوید 

نیست یک تن که در این راه غم آلود عمر 

قدمی راه محبت پوید 

خط پیشانی هر جمع خط تنهاییست 

همه گلچین گل امروزند 

در نگاه من و تو حسرت بی فرداییست 

به که باید دل بست؟ 

به که شاید دل بست؟ 

نقش هر خنده که بر روی لبی میشکفد 

نقشه یی شیطانیست 

در نگاهی که تو را وسوسه ی عشق دهد 

حیله ی پنهانیست 

زیر لب زمزمه شادی مردم برخاست 

هر  کجا مرد توانایی بر خاک نشست  

پرچم فتح بر افرازد در خاطر خلق 

هر زمان بر رخ تو هاله زند گرد شکست 

به که باید دل بست؟ 

به که شاید دل بست؟ 

خنده ها میشکفد بر لبها 

تا که اشکی شکفد بر سر مژگان کسی 

همه بر درد کسان مینگرند 

لیک دستی نبرند از پی درمان کسی 

از وفا نام مبر٬آنکه وفا خواست کجاست؟؟؟ 

ریشه ی عشق فسرد 

واژه ی دوست گریخت 

سخن از دوست مگو٬عشق کجا؟دوست کجاست؟ 

دست گرمی که ز مهر 

بفشارد دستت 

در همه شهر مجوی 

گل اگر در دل باغ 

بر تو لبخند زند 

بنگرش لیک مبوی 

لب گرمی که ز عشق 

ننشیند به لبت 

به همه عمر مخواه 

سخنی که سر راز 

زده در جانت چنگ 

به لبت نیز مگو 

چاه هم با منو تو بیگانه است   

نی صد بند برون آید از آن راز تو را فاش کند  

درد دل اگر بسر چاه کنی 

خنده ها بر غم تو دختر مهتاب زند 

گر شبی از سر غم آه کنی 

درد اگر سینه شکافد نفسی بانگ مزن 

درد خود را به دل چاه مگو 

استخوان تو اگر آب کند آتش غم 

آب شو <آه> مگو 

دیده بر دوز بدین بام بلند 

مهر و مه را بنگر  

سکه زرد و سپیدی که به سقف فلک است 

سکه ی نیرنگ است 

سکه ای بهر فریب من و توست 

سکه ی صد رنگ است 

ما همه کودک خردیم و همین زال فلک  

با چنین سکه ی زرد 

و همین سکه ی سیمین سپید 

میفریبد ما را 

هر زمان دیده ام این گنبد خضرای بلند  

گفته ام با دل خویش 

مزرع سبز فلک دیدم و بس نیرنگش 

نتوانم که گریزم نفسی از چنگش 

آسمان با من و ما بیگانه 

زن و فرزند و در و بام و هوا بیگانه  

<خویش>در راه نفاق 

<دوست>در کار فریب 

<آشنا>بیگانه 

شاخه عشق شکست 

آهوی مهر گریخت 

تار پیوند گسست 

به که باید دل بست؟ 

به که شاید دل بست؟  

                              *مهدی سهیلی*