باران گفت :  بغض انتظارت را بشکن

من گفتم :  تنها بهانه ی بودن من است.

گفت :  دلدادگی،دیوانگی است.

گفتم :  دیوانگی ، رسم عاشقی ست.

گفت :  او نمی آید.

گفتم :  من منتظر می مانم.

گفت :  از جفایش نمی ترسی؟

گفتم :  انتظار آمدنش آرامم می کند.

گفت :  می دانی دلش دیوانه ی دیگری است؟

گفتم :  با این بهانه ، من نامهربان نمی شوم.

گفت :  او تنها نیست ، تو تنها مانده ای.

گفتم :  تنها مانده ام تا اورا ببینم.

گفت :  مگذار بیش از این دلت غصه دار شود!

گفتم :  دلم از روزی که او را ندیدم غصه دار شده.

گفت :  می دانی کجاست ؟

گفتم :  تو می دانی ؟... به من بگو!

گفت :  تاب دیدن اشکهایت را ندارم.

گفتم :  جان دلتنگی ات بگو! تو تا دلتنگ نشوی نمی باری.

گفت :  قسم بخور جان نمی دهی.

گفتم :  دلم لرزید ، تو که بی رحم نبودی.

گفت :  بگذار سکوتم آرامت کند.

گفتم :  اینگونه من تاب و تحمل ندارم.

گفت :  دلت را به دلتنگی من بسپار تا بی قرارتر نشوی!

گفتم :  تو می دانی دلتنگی من چگونه است؟

گفت :  چشمهایت راز غریبی دارند.

گفتم :  اما رازش را او هیچ وقت پیدا نکرد.

گفت :  او بی وفا بود.

گفتم :  جان من!با او مهربان باش!

گفت :  می دانی چه می کند؟

گفتم :  تو بگو تا بدانم!

گفت :  از جفای روزگار بترس!

گفتم :  او کجاست؟

گفت :  او...او سر قرار ، در کوچه ی عشق است.

گفتم :  باور نمی کنم.

گفت :  می دانم.

گفتم :  نمی دانی ... نمی دانی ... تو از عشق من نمی دانی.

گفت :  گریه کن!

گفتم :  گریه تنها سهم من از بودنم است.

گفت :  او لیاقت ندارد.

گفتم :  دلگرفته ام.

گفت : (( بغض انتظارت را بشکن!))